ویژگی‌های سبکی زبان نیما یوشیج در منظومه‌ قلعه‌ سقریم

آنچه امروز با نام شعر نو نیمایی رسمیت یافته است، محصول تأمل،‌ تغییر، آزمون و سلسله‌ای از کنش و واکنش‌های شبه‌آزمایشگاهی نیما یوشیج است. همگان شعر «ققنوس» را نقطة آغاز شکل تکامل‌یافتة‌ شعر نو نیمایی دانسته‌اند؛ اما فرایند پیش از تکامل این نوع، زمینه‌ای پژوهش‌پذیر است که در این نوشتار به آن پرداخته‌ایم. این منظومه، آخرین منظومه‌ی بلند نیما است که پیش از شعر «ققنوس» سروده شده است. پژوهش در باب ویژگی‌های زبان نیما در این منظومه، روند شکل‌گیری ساختارهای زبانی را در آثار این شاعر نوپرداز آشکار می‌کند. نگارندگان، با شیوه‌ای تحلیلی و با نگاهی به روش ساختاری‌‌زبانشناختی یاکوبسن، زبان را در این منظومه مطالعه کرده‌اند. بررسی زبان، در این منظومه نشان داد که نیما در بخش‌هایی از منظومة قلعة سقریم تمایلات نوگرایانه‌ای چون شیوة خاص استفاده از ساختار‌های نحوی و به‌کارگیری زبان محاوره در شعر دارد؛ اما در برخی جنبه‌ها همچون برگزیدن قالب مثنوی و‌ تمایل فراوان به خلق فضای آرکائیک در سه سطح واژه و جمله و روایت، دنباله‌رو شعر کهن است. درحقیقت، نخستین تحولات نوگرای زبانی نیما در منظومة قلعة سقریم مشاهده می‌شود. گویی این منظومه، پلی است میان شعر کلاسیک و نو نیما یوشیج.